Lupine wordt voornamelijk op zandgrond verbouwd. Het gewas stelt weinig eisen aan de grond maar het heeft wel veel vocht nodig om te ontkiemen. Voor groenvoer en groenbemesting kan lupine als hoofdgewas gezaaid worden vanaf half april. Als stoppelgewas – mits vroeg gezaaid – heeft lupine een goede opbrengst. Het verdraagt een betrekkelijk lage pH, maar kalkhoudende grond is niet gewenst.
Net zoals andere peulvruchten bindt blauwe lupine (Lupinus angustifolius) in symbiose met bacteriën stikstof. De plant wordt gebruikt als groenbemester, als veevoer of voor menselijke consumptie. Wij hebben echter alleen rassen in ons portfolio die worden ingezet als groenbemester of als veevoer. Rassen met laag gehalte aan alkaloïden kunnen voor veevoer worden geproduceerd. Dankzij het vermogen om stikstof te binden en de lage behoefte aan voeding is deze plant geschikt als bodemverbeteraar op schrale gronden. Lupine heeft sterke wortels die de compactheid van de grond verminderen.
Gele lupine (Lupinus luteus) wordt gebruikt als groenbemester op zandgrond. Het gewas stelt weinig eisen waardoor het ook geteeld kan worden op schrale grond met een vrij lage pH. Door de licht bittere smaak heeft het weinig te lijden van wildvraat. Het gewas verdraagt geen vorst.
Witte lupine (Lupinus albus) is een éénjarig gewas, 30 tot 120 cm hoog. De groeiperiode, indien in de lente is gezaaid, varieert van 106 tot 180 dagen. Een aantal rassen is gecultiveerd en heeft alleen sierwaarde en andere rassen zijn als veevoer geschikt. Indien niet overmatig wordt gevoerd heeft het een hoge voedingswaarde en is zeer smakelijk. Als de afgerijpte zaden van bepaalde rassen worden gegeten door vee, is er een risico op vergiftiging vanwege het hoge gehalte alkaloïden in bepaalde lupine rassen.
